Για τις εκλογές του Συλλόγου (και όχι μόνο)
Όσοι έχουν εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να έχουν συναντήσει εργοδοτικά σωματεία. Στις ψυχιατρικές κλινικές, για παράδειγμα, συχνά ο πρόεδρος του σωματείου (συνήθως «μειωμένων προσόντων» σε σχέση με πολλούς, οπότε πιο εύκολα όμηρος της εργοδοσίας) εξηγούσε πως αργήσαμε να πληρωθούμε γιατί «οι καιροί είναι δύσκολοι», πως ο κλινικάρχης «είναι ο καλύτερος άνθρωπος αλλά τον πολεμάνε οι άλλοι – δεν κάνει να τον πολεμάμε κι εμείς, που είμαστε η οικογένειά του» και πως, τελικά, «αν δε βάλουμε τώρα πλάτη θα κλείσει η κλινική και θα μείνουμε χωρίς δουλειά». Ήταν όμως «ο άνθρωπός μας» - αυτός που έπαιρναν όλοι τηλέφωνο για να αλλάξουν οι βάρδιες ή για να πει μια καλή κουβέντα στο αφεντικό.Αυτό είναι ένα εργοδοτικό σωματείο.
Και μόνον η σκέψη ότι ο Σύλλογός μας διολισθαίνει επικίνδυνα προς τα εκεί θα έπρεπε να προκαλεί ανατριχίλα σε όλους μας – και περισσότερο στους συνδικαλιστές μας.
Εμάς (και όχι μόνο εμάς), πάντως, μας προκάλεσε ανατριχίλα το γεγονός ότι όταν στη γενική συνέλευση (με πολλά εισαγωγικά και αστεράκια και το γενική και το συνέλευση) με παρρησία τους κατηγορήσαμε ότι έχουν καταντήσει τυπικό παράδειγμα γραφειοκρατικού και πουλημένου συνδικαλισμού, κανείς τους δεν απάντησε τίποτα. ΚΑΝΕΙΣ και ΚΑΜΙΑ. ΤΙΠΟΤΑ. Από κυνισμό; Επειδή θέλανε να δείξουν πόσο απαξιώνουν την κριτική που τους γίνεται; Ή απλά επειδή δεν είχαν πραγματικά τίποτα να αντιπαραθέσουν, ούτε μια φράση, ούτε ένα επιχείρημα;
Σε κάθε περίπτωση, αν νομίζουν ότι με τη σιωπή τους θα βουλώσουν τα αυτιά της πλειοψηφίας των εργαζόμενων (ακόμη και των ψηφοφόρων τους) ώστε να μην ακούγεται ότι έχουν γίνει ένα με την εργοδοσία, ότι λειτουργούν ως γραφείο μικροεξυπηρετήσεων είναι μακριά νυχτωμένοι: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ 'ΧΕΙ ΤΟΥΜΠΑΝΟ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΚΡΥΦΟ ΚΑΜΑΡΙ.
Εμείς τα έχουμε κάνει όλα καλά;
Δεν θέλουμε να αποφύγουμε την αυτοκριτική. Πολλοί καλόπιστοι συνάδελφοι μας καταλογίζουν το ότι συναινέσαμε και στηρίξαμε το προηγούμενο ΔΣ. Κατ’ αρχήν, όχι. Στηρίξαμε, ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να στηρίξουμε τη λειτουργία του Συλλόγου: να γίνονται τακτικά ΔΣ, να γίνονται συνελεύσεις, να κινητοποιηθούμε για τα συνεργεία, για τις ελλείψεις σε προσωπικό, για όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Δεν τα καταφέραμε. Εκτεθήκαμε προσωπικά, υποστήκαμε προσωπικά τις συνέπειες, σιχτιρήσαμε – αλλά δυστυχώς τη λειτουργία του Συλλόγου δεν μπορέσαμε να την επηρεάσουμε σημαντικά. Ίσως να μην προσπαθήσαμε αρκετά, ίσως να μην είμαστε αρκετοί, ίσως δεν πείσαμε.
Όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία δεν είναι αν εμείς δεν παίξαμε σωστά και αποτελεσματικά τον ρόλο της φωτισμένης μειοψηφίας. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες ότι η διεκδίκηση και οι νικηφόροι αγώνες δεν γίνονται από καμία μειοψηφία, όσο φωτισμένη κι αν (υποθέσουμε ότι) είναι – που δεν είμαστε. Ούτε ηρωική στόφα έχουμε. Είμαστε κανονικοί εργαζόμενοι, «καψαλισμένοι» από τα χρόνια δουλειάς σε αυτές τις συνθήκες, ματαιωμένοι και κουρασμένοι.
Οπότε τι (πρέπει να) κάνουμε;
Εμείς αποφασίσαμε πως δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να τα παρατήσουμε.
Δεν μπορούμε ούτε θέλουμε ν’ αφήσουμε το Σύλλογο να κατρακυλάει και να απαξιώνεται συνεχώς. Όχι επειδή η δράση του Συλλόγου μας την προηγούμενη περίοδο ήταν αυτή που θέλαμε, αλλά γιατί ο Σύλλογος είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε: γιατί είναι η μόνη μορφή συλλογικής οργάνωσης και αγώνα που μπορεί να λειτουργήσει, να ενημερώσει, να εμπνεύσει, να ενώσει, να νικήσει. Γι’ αυτό συνεχίζουμε και γι’ αυτό δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε ούτε από τις εκλογές – μια σημαντική, αν και όχι η μόνη σημαντική στιγμή στην πορεία του κάθε σωματείου.
Όσον αφορά τα όργανα και τις επιτροπές του Συλλόγου:
Η θέσπιση στο καταστατικό της Επιστημονικής Επιτροπής, των Τοπικών Συμβουλίων και του ΤΑΣΕΟ ανήκουν στις πιο φωτεινές και ελπιδοφόρες στιγμές του Συλλόγου μας, όπως και η απόφαση να εγγράφονται μέλη όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως της σχέσης εργασίας. Όμως πέραν του πνεύματος και του γράμματος του καταστατικού, το τελικό κριτήριο των πραγμάτων είναι οι πράξεις και οι παραλείψεις μας.
Με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας του ΔΣ (και των δύο παρατάξεων) και, δευτερευόντως, των εκλεγμένων σε όλα αυτά τα όργανα, τίποτα δεν λειτούργησε – την τελευταία πενταετία.
Την περίοδο που μας πέρασε δεν έγινε καμία ολομέλεια των τοπικών συμβούλων (και δεν έφταιγε ο κορονοιός, άσε που οι δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία βοηθάνε την εφαρμογή του καταστατικού που προβλέπει εξαμηνιαίες ολομέλειες. Αλήθεια η συνάδελφος που μας διάβαζε το καταστατικό για να μας πείσει ότι το ακολουθούν πιστά και για αυτό αποκλείουν τους συναδέλφους με ελαστικές σχέσεις εργασίας από τη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες, θα μπορούσε να διαβάσει και τα άρθρο που προβλέπει τακτικές γενικές συνελεύσεις και ολομέλειες τοπικών συμβούλων;).
Το συμβούλιο της Αθήνας δεν «πρόλαβε» καν, μέσα σε πέντε χρόνια, να επισκεφθεί τις μονάδες της Αθήνας.
Η Επιστημονική Επιτροπή λειτούργησε αρχικά, αλλά μόνο μέχρι να διαφωνήσει με τον Αν. Δ/ντή Εφαρμογών (δυο-τρεις μήνες) και ουσιαστικά να ακυρωθεί μετά από την επιμονή της παράταξης ΕΣΥ και τη σύμφωνη φυσικά γνώμη του Προεδρείου του ΔΣ. Το ΔΣ μετά τη διαφωνία της ΕΠΕΣΥ με τη Διοίκηση απέφυγε να συγκάλεσει την ΕΠΕΣΥ όπως όφειλε, ούτε καν για να απαντηθούν συγκεκριμένα κάθε φορά ερωτήματα. Κυρίως όμως το ΔΣ του Συλλόγου ουδέποτε συμφώνησε στην πράξη με την διαχρονική πρόταση μας να διεκδικήσουμε γνωμοδοτικό προς τη Διοίκηση ρόλο για την Επιστημονική Επιτροπή.
Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι η τυχόν (επαν)εκλογή μας στα όργανα αυτά δεν θα προσθέσει τίποτε στην αγωνιστική δράση. Αντίθετα και σε τελική ανάλυση μπορεί να λειτουργήσει σαν άλλοθι για την αδράνεια την οποία η πλειοψηφία σχεδιασμένα επιφυλάσσει για αυτά τα όργανα, παρόλο που πραγματικά θα μπορούσαν, αν είχαν τη στήριξη του ΔΣ, να δώσουν ζωή στο λειτουργία του Συλλόγου. Για το λόγο αυτό δεν θα είμαστε υποψήφιοι και υποψήφιες για τα όργανα αυτά. Αντίθετα, θα παλέψουμε μέσα από τις συνελεύσεις και στις μονάδες ώστε να λειτουργήσουν και να βοηθήσουν πραγματικά. Αντίστοιχα, θα παλέψουμε για τη συμμετοχή των συναδέλφων με ελαστικές σχέσεις σ’ ένα Σύλλογο που θα τους θέλει, θα τους χωράει και θα παλεύει για τα συμφέροντά τους – που δεν είναι διαφορετικά από τα δικά μας.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, δεν ζούμε σε γυάλα. Ο ΟΚΑΝΑ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Όλα όσα συμβαίνουν σε μας, δεν είναι (κατ' αναλογία) διαφορετικά απ' ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει παντού...
...στη διεθνή σκηνή όπου οι ιμπεριαλιστικοί ιπποπόταμοι τσακώνονται και πατάνε τους λαούς κι όπου το άσπρο παρουσιάζεται σαν μαύρο, η αλήθεια σαν ψέμα και το ψέμα σαν αλήθεια, κι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός της ανθρωπότητας
…στην εγχώρια τραγωδία όπου οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, η τερατώδης ακρίβεια, η (στην κυριολεξία) καμένη γη, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος σε ημέτερους και τόσα άλλα αντιμετωπίζονται από μεν την κυβέρνηση με θράσος και αναισχυντία, από δε την συστημική αντιπολίτευση και μεγάλη μερίδα των πολιτών με αδιαφορία ή παραίτηση στη λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτική»...
Μπορούμε και οφείλουμε να παλέψουμε για την αντιστροφή αυτής της δυστοπίας, τουλάχιστον στο μικρόκοσμό μας!
Ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να νικήσουμε στο άμεσο μέλλον, θα ξέρουμε ότι έχουμε δώσει τον αγώνα τον καλό, θα μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια γνωρίζοντας ότι δεν αφήσαμε τους γραφειοκράτες, τους μεσάζοντες και τους εργατοπατερούληδες να σαρώσουν ανενόχλητοι. Θα είμαστε πάντα εδώ για να τους ενοχλούμε και να τους δυσκολεύουμε.
Ζητάμε να μας ψηφίσετε για να σταθούμε απέναντι στον παραλογισμό, στην έλλειψη του ορθού λόγου, στην αγένεια, στην αλαζονεία και στην μισανθρωπία, στην παραίτηση.
Για την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο, τη συζήτηση και τα επιχειρήματα, την προσπάθεια σύνθεσης και δράσης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου