Την Τρίτη 8 Μάρτη γίνεται η κεντρική Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση στην Αθήνα. Έχουν προηγηθεί (χωρίς καμία ενημέρωση των εργαζομένων) εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις στην επαρχία και τη Θεσσαλονίκη. Κανείς και καμία δεν ξέρει με τι περιεχόμενο, κανείς και καμία δεν είδε, άκουσε διάβασε με ποιο κείμενο απολογισμού η πλειοψηφία του ΔΣ "απέρχεται" και μας καλεί να την κρίνουμε.
Στα μουλωχτά και με διεκπεραιωτική «αποφασιστικότητα» η πλειοψηφία του ΔΣ, (πιεσμένη προφανώς και από την παραίτηση των εκπροσώπων της ΑΡΣΥ), προσπαθεί να τελειώνει με την προηγούμενη περίοδο και να αναβαπτιστεί στην «λαϊκή» θέληση ώστε να συνεχίσει τις "προσφορές" για τη Vodafone (ίσως αυτή τη φορά να τα καταφέρει καλύτερα και με τον Σκλαβενίτη).
Ακόμη και η επιλογή της ημερομηνίας της πρώτης και μοναδικής συνέλευσης του Συλλόγου στην Αθήνα μετά από (πολύ παραπάνω από) δύο χρόνια θα γίνει την επομένη της Καθαρής Δευτέρας, όταν πολλοί συνάδελφοι θα λείπουν με άδεια. Να είναι τυχαίο;
Αυτό που σίγουρα είναι τυχαίο, αλλά αξίζει να το σημειώσουμε για ιστορικούς λόγους είναι πως, "σαν σήμερα", την επομένη της Καθαρής Δευτέρας του 2013, ξεκινούσε μία από τις πιο φωτεινές περιόδους της ιστορίας του Συλλόγου: η κατάληψη των δύο μηνών που άνοιξε όλα τα ζητήματα (θεσμικά / θεραπευτικά και οικονομικά) και συνέγειρε τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων σ' όλη την Ελλάδα.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά: η κοινωνία έχει υποστεί μια σειρά από ήττες μετά από αλλεπάλληλες οικονομικές, κοινωνικές, εσχάτως και υγειονομικές κρίσεις. Ο ΟΚΑΝΑ έχει μεγαλώσει σε δομές, ο προσανατολισμός του έχει (εν μέρει, τουλάχιστον) τροποποιηθεί. Οι εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ είμαστε διπλάσιοι και κατακερματισμένοι: Οι "παλιοί", μεγαλύτεροι στην ηλικία και "καψαλισμένοι" από το Burn Out, και οι "καινούριοι" περισσότεροι στον αριθμό, νεότεροι στην ηλικία, συχνά με περισσότερα πτυχία και μεταπτυχιακά, αλλά επισφαλώς εργαζόμενοι, σε διαρκή ομηρία όχι μόνο από την εκάστοτε κυβέρνηση και τις διορισμένες διοικήσεις του ΟΚΑΝΑ, αλλά και από «συνδικαλιστές» ή υποψήφιους «συνδικαλιστές» που τάζουν λαγούς με πετραχήλια και προσωπικές μεσολαβήσεις για την «διεκπεραίωση της υπόθεσης» σας. Αυτός ο συνδικαλισμός μας προκαλεί αναγούλα.
Δυστυχώς είναι αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός που έχει επικρατήσει στο σωματείο μας τα τελευταία χρόνια: ούτε συλλογικές διαδικασίες, ούτε προσπάθεια ένταξης όλων στο Σύλλογο, ούτε ενοποίηση των αιτημάτων, ούτε αγωνιστική διεκδίκηση, ούτε έλεγχος της εξουσίας. Αντίθετα αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τους συνδικαλιστές "μας" είναι άνευ προηγουμένου (τουλάχιστον για το σωματείο του ΟΚΑΝΑ): αποδοχή και καλλιέργεια του ρόλου της ανάθεσης, διαμεσολαβήσεις, μικροεξυπηρετήσεις, συμβολή στο κυνήγι μαγισσών της Διοίκησης. Τόσο που δικαιολογημένα σκέφτεται κανείς μήπως η λυσσαλέα αντίδραση στην προηγούμενη διοίκηση οφειλόταν στο ότι δεν τα έβρισκαν στις μικρο- και μεγαλο-εξυπηρετήσεις καθώς είχαν διαφορετικό λόμπι εργαζομένων (και όχι μόνο…) να εξυπηρετήσουν. Ντροπή.
Για μας που δεν έχουμε τα βαρίδια της εξυπηρέτησης να μας κρατούν δεμένους στα άρματα των λόμπι, που δεν έχουμε υπογράψει κανενός είδους φανερή ή κρυφή ομερτά με καμία διοίκηση, για την συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία των εργαζομένων δηλαδή, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι η συλλογικότητα και η ανάγκη να παρεμβαίνουμε σε ό,τι αφορά τη ζωή μας.
Οπότε πρέπει να είμαστε εκεί, στη γενική συνέλευση. Και θα είμαστε.
Θα απαιτήσουμε να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους (κι εμείς μαζί) για το τι έγινε και τι δεν έγινε πέντε χρόνια, γιατί δε λειτούργησαν τα όργανα του Συλλόγου, γιατί η πλειοψηφία του ΔΣ έχει μουγκαθεί, γιατί δεν αρθρώνει λόγο στις αλλαγές που γίνονται στον Οργανισμό, γιατί δεν έχουμε διεκδικήσει ουσιαστικά τίποτα απ' όσα είχαμε αποφασίσει να διεκδικήσουμε.
Να ρωτήσουμε τι έκανε το ΔΣ για τις μονάδες που λειτουργούν χωρίς γιατρό εδώ και μήνες.
Για τις εκδικητικές μετακινήσεις προσωπικού με «αποφασίζουμε και διατάσσουμε».
Τι έκανε και τι προτίθεται να κάνει για τους συναδέλφους από τον ΟΑΕΔ, τα μπλοκάκια, τους επικουρικούς.
Για τους εργολάβους που συνεχίζουν να τσεπώνουν χιλιάδες ευρώ το μήνα, ενώ οι καθαρίστριες και οι φύλακες «χαρτζηλικώνονται» με κάτι κατοσταρικάκια. (Παρεμπιπτόντως σοβαρολογούν όταν ζητάνε από τους ανθρώπους αυτούς να πληρώσουν σχεδόν μισό μισθό για να μπορέσουν να συμμετάσχουν στις αρχαιρεσίες του συλλόγου;)
Τι έκανε και τι προτίθεται να κάνει για τους εργαζόμενους σε αναστολή των οποίων επίκειται η απόλυση; Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι μαζί τους ως προς την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, έχουμε ανάγκη τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, δεν περισσεύει κανένας. Άλλωστε σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να δοθεί η ευκαιρία στον κάθε Πλεύρη και στον κάθε Μητσοτάκη να ξεκινήσουν τις απολύσεις και να εφαρμόσουν το αιμοσταγές και αντικοινωνικό όραμα τους για ιδιωτικοποίηση της Υγείας και κατάργηση της μονιμότητας.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
νέοι και παλιοί,
"ασφαλείς" και επισφαλείς,
δεν έχει ακόμη εφευρεθεί κανένας τρόπος για να πετύχουμε το παραμικρό χωρίς τη συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες.
Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν είναι μόνο απεχθής γιατί βρωμάει διαπλοκή και ανηθικότητα. Είναι και αναποτελεσματικός.
Δεν χρειαζόμαστε καλύτερους «εκπροσώπους», δεν χρειαζόμαστε ικανούς «μεσολαβητές», ούτε φωτισμένους «ηγέτες».
Χρειαζόμαστε τους εαυτούς μας, την αλληλεγγύη μεταξύ μας, την καθημερινή συμμετοχή και τη συλλογική δράση. Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας πάρει αυτό το δικαίωμα.
Να διεκδικήσουμε
Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΕΔΩ και ΤΩΡΑ
Επιστροφή όλων όσων μας έχουν κλέψει τα προηγούμενα χρόνια (σε λεφτά και δικαιώματα)
Μόνιμη, ασφαλής και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία για όλους και όλες – κατάργηση ΟΛΩΝ των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου