Το δικαίωμα απέναντι στη διαπλοκή
Μήπως τελικά έχουν δίκιο οι οπαδοί της άποψης ότι αυτή η χώρα δεν έχει ελπίδας σωτηρίας; Ή -πιο ορθά- ότι δεν υπάρχει πολιτικό ον ικανό να καλλιεργήσει την ελπίδα της σωτηρίας;
Ερώτημα που προκύπτει με αφορμή το γεγονός της απόλυσης δύο νέων γυναικών από τη Μονάδα Απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ η οποία λειτουργεί στο πλαίσιο των φυλακών Αγ. Στεφάνου της Πάτρας.
Προφανώς κι έχει το δικαίωμα ένα φορέας, είτε κρατικός είτε ιδιωτικός, να προχωρήσει σε απολύσεις. Αλλά δικαίωμα έχει και ο απολυόμενος να πληροφορηθεί την αιτία της απολύσεώς του. Κάτι που δεν ισχύει στην παρούσα περίπτωση. Και οι δύο παρέλαβαν το έγγραφο της απόλυσής τους, χωρίς όμως αυτή να αιτιολογείται.
Πού είναι το κράτος δικαίου που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Πού είναι η αριστερή ομπρέλα προστασίας των εργαζομένων και του λαού από την αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια και τις κομματικές διώξεις; Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που υπηρετούν όλοι αυτοί, από τη στιγμή που στερούν από έναν εργαζόμενο τη δυνατότητα να πληροφορηθεί την αιτιολογία της απόφασης που τον κατατάσσει στις τάξεις των ανέργων; Από τη στιγμή που του καταστρέφει την οικογενειακή ζωή και δεν αναγνωρίζει ούτε κοινωνικά κριτήρια, όπως η σοβαρή ασθένεια ενός ανήλικου μέλους της οικογενείας του;
Υποτίθεται ότι όλα αυτά τα είχε καταστρατηγήσει το κομματικό κατεστημένο των προηγούμενων ετών και ήρθε το νέο για να δώσει ελπίδα. Πού βρίσκεται η ελπίδα για τις δύο νέες αυτές γυναίκες; Δε θέτω ζήτημα ηθικής τάξεως, διότι πρόκειται για όρο εξοβελισμένο στην εποχή μας και για όρο τον οποίο, δυστυχώς, οι νεότερες γενιές δε θα έχουν την τύχη να γνωρίσουν, πολύ περισσότερο δε να απολαύσουν την προστασία που παρέχεται από τους κανόνες και τις αρχές που τον διέπουν. Η ελπίδα, προφανώς, δε βρίσκεται στη διαπλοκή που συνεχίζει να υπηρετεί με απόλυτη συνέπεια εδώ και δεκαετίες το πολιτικό μας σύστημα.
Όποιος διαθέτει το περίφημο κομματικό χαρτάκι έχει δικαίωμα να ελπίζει, να ονειρεύεται και να προγραμματίζει τη ζωή του. Δικαίωμα που στερούνται όλοι οι άλλοι, που δεν αποτελούν μέρος του συστήματος και της διαπλοκής. Όσο κι αν επιχειρεί η παρούσα κυβέρνηση να μας πείσει για το αντίθετο, η διαπλοκή παραμένει στο προσκήνιο της χώρας και ακλόνητη στο βάθρο της.
Βέβαια, το επικίνδυνο στις μέρες μας είναι ότι η κοινωνία μας έχει εξοικειωθεί με τη διαπλοκή, το ψέμα, τον εμπαιγμό, την αλλοίωση της εικόνας και τησύγχυση του λογικού με το παράλογο. Κι αυτή η εξοικείωση την κάνει να μη βλέπει το βόλεμα των ημετέρων και τις διαχρονικά γνωστές προσλήψεις οι οποίες ως κριτήριο δεν έχουν την αξιοκρατία, αλλά μόνο το εάν «ανήκει στην αυλή μας». Άλλωστε,τέτοια είναι τα κριτήρια που έχουν θρέψει και εξακολουθούν να θρέφουν κομματικά κινήματα και πολιτικούς χώρους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου